..หลง..

เมื่อฉันหลับตา

ในความมืดใต้เปลือกตา ฉันยังคงตื่น

มองหาใครคนหนึ่ง...

ฉันหามาตลอดชีวิต แต่เหมือนกับยังไม่เจอ

เมื่อฉันหลับตา

ฉันได้กลิ่นของความเหงา ฉันสัมผัสถึงความเศร้า

ที่ไม่อาจลบล้างจากหัวใจ

คนคนนั้นอยู่ที่ไหน

คนที่เข้มแข็ง มั่นใจ คนที่ไม่กลัวอะไร ไม่เลย

คนคนนั้นอยู่ที่ไหน

คนที่อยู่คนเดียวได้ คนที่ไม่ร้องไห้...

แม้ฉันหลับตา

ฉันยังคงมองหาที่แห่งหนึ่ง

ที่ซึ่งเป็นที่ของใครบางคน คนที่มีควาสุข

ใครคนนั้นอยู่ที่ไหน

คนที่ตอบทุกคำถามในหัวใจ คนที่ทำให้น้ำตาหายไป

ใครคนนั้น คือ ฉัน เอง



อยู่ที่ไหน หายไปไหน...

......



มีคนเคยถามฉันวว่า หากมีคนบอกว่า ฉันไม่ได้เป็นศิลปิลเลย

ไม่เลยสักนิด ไม่แม้แต่จะเข้าใจว่าศิลปะคืออะไร ฉันจะทำอย่างไร..

ฉันตอบเขาว่า ...ไม่เป็นไร

เพราะในความจริง ฉันยังไม่รู้เลยว่า ฉันเป็นศิลปิล หรือเข้าใจศิลปะ จริงหรือไม่

และศิลปะที่แท้จริงคืออะไร ฉันก็ไม่รู้ ศิลปิลเป็นอย่างไร ฉันก็ไม่รู้

ดังนั้นหากจะให้ฉันพุดว่าฉันคือศิลปิล ฉันคงไม่กล้าพูด..

ฉันเป็นแค่คนหนึึ่ง ซึ่งมองหาที่ ที่เหมาะกับฉันจริงๆ ที่ๆฉันจะมีความสุข ที่ๆฉันจะหลับสนิท..

ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากกว่านี้จริงๆ...