Begin
ข้อความนี้เขียนเมื่อเริ่มทำบล็อกอันแรก
บล็อกอันนี้เป็นอันที่สอง อันแรกไม่ได้ใช้แล้ว ที่ไมไ่ด้ใช้ ไม่ใช่ว่าเลิกใช้ แต่ว่าลืมPass word
การได้อ่านอะไรที่ตัวเองเขียนเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว มันเหมือนย้อนกลับไปมองดูตัวเองเมื่อตอนนั้น ว่าคิดและทำอะไรอยู่ ได้เรียนรู้ตัวเอง ขำตัวเอง รำคาญตัวเอง เบื่อตัวเอง อะไรหลายๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นอะไร มันก็คือการได้มองเห็นตัวเองในหลายๆแง่มุม..ซึ่งป็นเรื่องดี
กาลครั้งหนึ่ง
.............
สวัสดี...
การเริ่มต้นเขียนอะไรสักอย่าง เป็นเรืองสำคัญเหมือนกันนะ เพราะมันคงต้องมาจากแรงบันดาลใจที่มากระตุ้นความ"อยาก" หรือ จะเป้นเพราะความอัดอั้นอะไรก็แล้วแต่ แต่การเขียนหรือการบันทึกมักเริ่มต้นมาจากเหตุผลประมาณนี้เสมอ เมื่อยุคก่อนที่เทคโนโลยีความก้าวหน้าทางด้านinternetจะเข้าถึงมนุษย์มากขนาดนี้ การเขียนถูกครอบคลุมอยู่เพียงแค่หน้ากระดาษกับดินสอ มีเพียงบางคนเท่านั้น ที่จะได้นำเอาข้อความที่เขียนไว้มาเปิดเผยให้กับคนอื่นๆได้อ่าน แต่เดี่ยวนี้มีของแบบนี้ (แบบที่อ่านกันอยู่เนี่ยแหละ) มันเลยทำให้คนเราได้แชร์ความรู้สึกนึกคิด ประสบการณ์ต่างๆกับคนอื่นได้มากขึ้น มันเป็นข้อดี ถึงแม้ว่าเราจะไม่แน่ใจว่า internet ทำให้คนเราไกล้กันมากขึ้น หรือว่า ห่างกันมากขึ้นกันแน่ แต่เอาน่ะ อย่างน้อยมันก็มีประโยชน์อยู่เยอะ อย่างน้อยก็...เพลิน
...เขียนอะไรเครียดๆ
เอาเป็นว่า บล็อก อันนี้ มันจะมีทั้งเรื่องประสบการณ์ วิเคาระห์ ระบาย ด่าคน หมา แมว อะไรไปเรื่อยๆ แต่หวังว่าจะมีสาระให้ได้เก็บเกี่ยวกันบ้าง สำหรับคนที่เข้ามาอ่าน แต่สำหรับคำเขียน ก็แค่อยากเขียน เพราะในโลกความจริง เราพูดมากไม่ได้เท่ากับที่เราจะเขียน อีกอย่างก็คือ การเขียนอะไรก็ได้ในพื้นที่ส่วนตัวที่เราสร้างขึ้นและเป็นของเรา มันทำให้มนุษย์คนหนึ่งรู้สึกว่าได้มีอำนาจควบคุมอะไรบางอย่าง ถึงแม้จะน้อยนิด โรคจิต..
ขอบพระคุณ
บล็อกอันนี้เป็นอันที่สอง อันแรกไม่ได้ใช้แล้ว ที่ไมไ่ด้ใช้ ไม่ใช่ว่าเลิกใช้ แต่ว่าลืมPass word
การได้อ่านอะไรที่ตัวเองเขียนเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว มันเหมือนย้อนกลับไปมองดูตัวเองเมื่อตอนนั้น ว่าคิดและทำอะไรอยู่ ได้เรียนรู้ตัวเอง ขำตัวเอง รำคาญตัวเอง เบื่อตัวเอง อะไรหลายๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นอะไร มันก็คือการได้มองเห็นตัวเองในหลายๆแง่มุม..ซึ่งป็นเรื่องดี
กาลครั้งหนึ่ง
.............
สวัสดี...
การเริ่มต้นเขียนอะไรสักอย่าง เป็นเรืองสำคัญเหมือนกันนะ เพราะมันคงต้องมาจากแรงบันดาลใจที่มากระตุ้นความ"อยาก" หรือ จะเป้นเพราะความอัดอั้นอะไรก็แล้วแต่ แต่การเขียนหรือการบันทึกมักเริ่มต้นมาจากเหตุผลประมาณนี้เสมอ เมื่อยุคก่อนที่เทคโนโลยีความก้าวหน้าทางด้านinternetจะเข้าถึงมนุษย์มากขนาดนี้ การเขียนถูกครอบคลุมอยู่เพียงแค่หน้ากระดาษกับดินสอ มีเพียงบางคนเท่านั้น ที่จะได้นำเอาข้อความที่เขียนไว้มาเปิดเผยให้กับคนอื่นๆได้อ่าน แต่เดี่ยวนี้มีของแบบนี้ (แบบที่อ่านกันอยู่เนี่ยแหละ) มันเลยทำให้คนเราได้แชร์ความรู้สึกนึกคิด ประสบการณ์ต่างๆกับคนอื่นได้มากขึ้น มันเป็นข้อดี ถึงแม้ว่าเราจะไม่แน่ใจว่า internet ทำให้คนเราไกล้กันมากขึ้น หรือว่า ห่างกันมากขึ้นกันแน่ แต่เอาน่ะ อย่างน้อยมันก็มีประโยชน์อยู่เยอะ อย่างน้อยก็...เพลิน
...เขียนอะไรเครียดๆ
เอาเป็นว่า บล็อก อันนี้ มันจะมีทั้งเรื่องประสบการณ์ วิเคาระห์ ระบาย ด่าคน หมา แมว อะไรไปเรื่อยๆ แต่หวังว่าจะมีสาระให้ได้เก็บเกี่ยวกันบ้าง สำหรับคนที่เข้ามาอ่าน แต่สำหรับคำเขียน ก็แค่อยากเขียน เพราะในโลกความจริง เราพูดมากไม่ได้เท่ากับที่เราจะเขียน อีกอย่างก็คือ การเขียนอะไรก็ได้ในพื้นที่ส่วนตัวที่เราสร้างขึ้นและเป็นของเรา มันทำให้มนุษย์คนหนึ่งรู้สึกว่าได้มีอำนาจควบคุมอะไรบางอย่าง ถึงแม้จะน้อยนิด โรคจิต..
ขอบพระคุณ
posted by Chalita Chamnianwai at
10:02 AM
0 Comments
