ควัน

คุณว่าไหม...ทุกสิ่งที่อย่าง ก็เหมือนกับควัน
คุณเคยสังเหตุ ควัน ใหม? วิธีการที่มันล่องลอย รูปร่างที่แปรเปลี่ยนของมัน ดูนุ่มนวล และบอบบาง

ทุกครั้งที่ฉํนสูบบุหรี่ ความสุขของฉัน ถ้าไม่รวมช่วงเวลาทีนิโคตินแผ่ซ่านในกระแสเลือดแล้ว ก็คือการค่อยๆถอนกลุ่มควันเบาบางออกจากปอด ปราณีตพ่นออก บางครั้ง ละเมียดละมัย บางครั้งรวดเร็วรุนแรง และนั่งมองมันเคลื่อนตัวอย่างอิสระ มันทำให้ฉัน สงบลง...
ควัน เกิดขึ้น แล้วก็สลายไป ไม่มีใครรั้งมันไว้ได้ ฉันเคยทดลองบันทึกมันในหลายๆรูปแบบ เขียนด้วยสี บันทึกภาพ และจ้องมองมันนานๆ แต่มันก็สลายไปในที่สุด เหลือเพียงความทรงจำและจินตนาการ

ที่ฉันว่า ทุกสิ่งทุกอย่าง ก็เหมือนควัน เพราะควัน ก่อตัวขึ้นและสลายไป ทุกสิ่งทุกอย่าง ก็เกิดขึ้น และสลายไป
ชีวิตคนเราก็เหมือนกัน แต่ละคน มีทิศทางของควันที่ไม่เหมือนกัน บางคนล่องลอยได้สูง
บางคนขุ่นมั่ว ไร้รูปร่าง และสลายไปรวดเร็ว มีสุขไม้นานมันก็จางไป เช่นเดียวกับความทุกข์ที่ไม่นานก็เลือนลางไป
แต่ไม่ว่ามันจะอย่างไร ทุกอย่างก็ต้องจบลง และเราทุกคนก็ต้องยอมรับมัน
สื่งที่พอทำได้ก็คือ ซึมซับช่วงเวลาที่ดีที่สุดเอาไว้ แค่นั้นเอง

ชีวิตคนเรา ก้เหมือนกับควัน...คุณว่าใหม

เจ็บ

... มีคนบอกว่า สสาร เป็นส่งที่ไม่มีวันสลายไป
ฉันสงสัยว่า ความเจ็บปวด เป็นสสารด้วยรึเปล่า
ถ้าสสาร คือสิ่งที่จับต้องได้ และมีน้ำหนัก...

ฉํนก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่

...เพราะถึงแม้เราจับต้องความเจ็บปวดนั้นไม่ได้

แต่มันก็มีนำ้หนัก

...หนักเหลือเกิน

ฉันเชื่อว่า ความรู้สึก เป็นพลังงานอย่างหนึ่ง... ความรัก ความเจ็บปวด มันช่างทรงอานุภาพกับคนเรา
ในชีวิตของฉัน ตั้งแต่เล็กจนโต พบเจอความเจ็บปวดหลากหลายรูปแบบ ตังแต่วัยยังไม่สมควร
ที่ฉันต้องเจอเรื่อง ร้ายๆ สำหรัยอายุที่เรียกว่าเด็ก ฉันก็ไม่ได้โทษใคร ฉันกลับขอบคุณเหตุการณืเหล่านั้น ที่ทำให้ฉันเป็นฉันทุกวันนี้
ทำให้ฉันเรียนรู้ที่จะ เจ็บ ได้เร็วกว่าคนอื่น...

แต่ถึงแม้ว่าเราเรียนรู้ที่จะเจ็บ ได้ดีเท่าไหร่ มันก็ไม่ได้หมายความว่า เราจะไมเจ็บอีกต่อไป
ฉัน ในทุกๆวันนี้ ยังต้องเรียนรู้ที่จะเจ็บไปอีกนานแสนนาน

แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะทุกครั้ง ฉันก็จะบอกตัวเองให้เข้มแข็ง และเดินต่อไป
เหมือนๆกับที่คนอื่นทำกัน
ถึงแม้จะมีน้ำตา ถึงแม้จะเสียศูนย์ ไปบ้าง แต่มันก็จะดีขึ้น...จริืงมั้ย

ขอบคุณ ทุกๆคนที่ทำให้ฉันเจ็บปวด..

รัก

เขียนเมื่อวันที่ 19 July 2007 :

...อย่างที่เคยบอกไว้

ความรัก แทรมซึมเข้าสู่หัวใจของเรา โดยไม่ทันรู้ตัวเสมอ..ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
ชีวิตที่ผ่านมา7เดือน เหมือนผีเสื้อเพิ่งหัดบิน..
ปีกทั้งคู่ยังไม่แข็งแรงจึงบินได้ต่ำ...เหน็ดเหนื่อย ที่ต้องบินต้านกระแสลมเพียงลำพัง
หวังว่าสักวันจะได้เจอ ทุ่งดอกไม้แสนสวย เพื่อพักใจและอิ่มเอม...
...ความหวัง ที่ไม่ได้หวัง มักมาก่อนความหวัง ที่เฝ้าคาดหวัง..
ผีเสื้อน้อย..แม้ไม่ได้พบทุ่งดอกไม้ที่สวยงามดั่งใจหวัง
แต่ก้พบดอกไม้แสนสวย ขนาดกำลังเหมาะ เป้นมิตรและแสนดี
ความรัก แทรกซึบแนบชิดอยู่ในหัวใจเสียแล้ว
รสหวานของน้ำหวานคำแรก ก็ทำให้รู้ได้เลยว่า ชีวิตนี้สิ่งที่ต้องการคืออะไร
ไม่จำเป้นต้องบินได้สูงที่สุด ไม่จำเป็นต้องค้นพบทุ่งดอกไม้แสนงาม..
ขอเพียงแค่ สักที่...สักคน
ที่เหมาะและเข้ากันได้ดี...
น้ำหวานเพียงหยด... ก็หอมหวานเสียยิ่งกว่า น้ำหวานทั้งทุ่งดอกไม้เสียอีก

...แด่ ความรักที่ไม่ได้คาดหวัง