Wednesday, July 29, 2009

Journey

“ ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ รถเที่ยว ๑๔ นาฬิกา ที่จะเดินทางจากขนส่งอาเขต จังหวัดเชียงใหม่ ไปยังปลายทางที่จังหวัดเชียงราย พร้อมแล้วที่จะบริการทุกท่าน ....”
มีหลายคนเคยเปรียบเปรยไว้ ชีวิต คือการเดินทาง ทุกๆ ย่างก้าว คือประสบการณ์และการเรียนรู้ ความสุข ความทุกข์ คือสัมภาระที่เราสะสมไว้ แบกไว้ ทุกแผลเป็น ทุกรอยขีดข่วนจากการก้าวพลาด คือ ความทรงจำ เส้นทางของแต่ละคนคดเคี้ยวต่างกัน บางคนเกิดมาดูช่างมีความสุขแต่ใครจะรู้ว่าความทุข์อาจซ่อนตัวอยู่ หรือบางคนท่าทางลำบากแสนทุกข์ แต่ความสุขเบ่งบานทุกวันแค่เพียงได้เห็นดอกไม้บาน...ความสุข....ความทุกข์ สิ่งสมมุติ ที่เราใช้กำหนดทุกสิ่งทุกอย่าง เหมือนสัมภาระที่เราเลือกที่จะแบกเอาไว้จนหนักอึ้ง และพร่ำบอกตัวเองว่ามันทรมาร ตีโพยตีพาย ฟาดฟัวฟาดหางถึงความทุกข์ต่างๆ ทั้งๆ ที่ก็แค่ปลดมันออก ทิ้งมันไปบ้าง ก็เท่านั้น เพราะเมื่อเราถึงวาระของเรา เราก็เอาอะไรไปไม่ได้สักอย่าง วาระ นั้นคือ ความตาย การดับสูญ จุดจบ แล้วแต่ใครจะถนัดเรียก แต่ความตายคือ
จุดจบจริงหรือ...
ช่วงชีวิตในระยะนี้ของฉันวนเวียนอยู่กับ “ความตาย” บ่อยพิลึก เริ่มตั้งแต่พี่ชายจากไปอย่างกระทันหันด้วยโรคความดัน ทั้งที่อายุแค่เพียง ๓๐ ต้นๆ ทิ้งให้ภรรยาตัวเล็กๆ เลี้ยงลูกน้อยสองคนเพียงลำพัง สองอาทิตย์หลังจากงานฌาปณกิจพี่ชายของฉัน คุณปู่อันเป็นที่รักก็จากไปด้วยโรคเบาหวานและโรคชรารุมเร้า เห็นได้ชัดว่าเส้นทางของแต่ละคนสั้นยาวไม่เท่ากันจริงๆ ฉันสงสัยว่าหลังจากหยุดหายใจพวกเขายังคงเดินทางต่ออีกไหม หรือเพียงแค่หยุด ดับไป เพียงแค่นั้น
ระหว่างทางนั่งรถจากจังหวัดเชียงใหม่ไปยังจังหวัดเชียงราย เพื่อทำธุระการงานนั้น เส้นทางคดเคี้ยว หลายโค้ง แทบจะไม่มีทางตรงให้รถได้วิ่ง บางช่วงบางตอนต้องขึ้นเนินเขาถนนแคบขรุขระ ระหว่างทอดสายตามองทิวเขาและทุ่งนาที่ถนนตัดผ่าน ฉันระรึกได้ว่า ชีวิตคนเราก็คล้ายกับการเดินทาง เพียงแต่การเดินทางในวันนี้ ฉันสามารถกำหนด วัน เวลา จุดมุ่งหมาย แถมยังกำหนดได้ว่าจะเลือกเดินทางด้วยตั๋ววีไอพีเพื่อสร้างความสะดวกสบายขึ้นอีกหน่อย แต่สำหรับการมีชีวิต หรือแม้แต่ความตาย เราไม่สามารถกำหนด วันไป วันกลับ หรือ จุดหมายได้เลย
“ท่านผู้โดยสารคะ เรากำลังนำท่านสู่จุดหมายปลายทาง ที่จังหวัดเชียงราย ขอขอบคุณที่ทุกท่านใช้บริการและหวังว่าเราจะมีโอกาศได้ให้บริการท่านอีกในครั้งต่อไป..ขอบคุณค่ะ”
การเดินทางสำหรับวันนี้ใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว แต่การเดินทางของชีวิต ยังคงดำเนินต่อ โดยที่ฉันยังมองไม่เห็นจุดหมายสักเท่าไหร่และไม่แน่ใจว่า จะมีการใช้บริการในครั้งต่อไปของการเดินทางนี้หรือไม่ แต่ถึงอย่างไรฉันก็เชื่อว่าฉํนคงพบจุดหมายที่แท้จริงสักวันอย่างแน่นอน
...หวังว่ายังคงพอมีเวลาเหลือนะ